کد مطلب:5568 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:120
مشق عشق (چند جمله با پیامبر)
غزوه بدر
سپیدِ سپید و سیاهِ سیاه؛ رو به روی هم یك طرف، خیمه های سپید، لباس های سپید، نگاه های سپید و دل های سپید پر از ایمان. ایمان به خدای نور! طرف دیگر: سیاه؛ با تكه استخوان های آویخته بر گردن و قامت هایی بر از تعفّنِ لاشه خواری! ... و بدر، گویی محل تجلّی ماهتاب است؛ تلاقی اولین تقابل انسان و اهریمن، نور و تاریكی، صداقت و كذب، ایمان و كفر، علم و جهل و.... صف ها آراسته شده و اصحاب نور، با تمام كمیّت، شاهد فراگیر شدن نور بودند؛ دیگر مجال خورشید بود و فرار ارواح خبیثه! خورشید بود و بُهت مطربان پنجه فرو برده در تاریكی! خورشید بود و پرتو آسمانی عشق، كه در دل هر ذرّه، التهابی شگفت برانگیخته بود. اینك وقت آن بود كه جبرئیل علیه السلام فریاد برآورد: «مُحَمَّد رَسُولُ اللّه وَ الَّذینَ مَعَهُ «... اَشِدّاءُ عَلَی الْكُفّار رَحِماءُ بَینَهُم» محمّدصلی الله علیه وآله فرستاده خداست؛ و كسانی كه با او هستند در برابر كفّار، سرسخت و شدید و در میان خود مهربانند. دیگر سخن، سخنِ شمشیر بود و صدا، صدای تكبیر. دیگر خشم آسمان برانگیخته شده بود و خداوند، شمشیر عدالت ازلی را به دست های باكفایت علی علیه السلام می سپرد! خداوند مردی را برای پیامبرش برگزیده بود كه شایسته ترین صفات جهاد را با خود داشت. روز، روز روسیاهی ابوجهل بود؛ روز درهم شكستن غرور «عُتبه و ولید»! روز سرافكندگی كفّار، كه مصاف با انصارالله را غمّازی خنیاگران پنداشته بودند؛ غافل از این كه نه تنها مسلمانان، بلكه بلای آسمانی در كمین آن خودباوران خودپسند بود: «وَلَقَدْ نَصَرَكُمُ اللّهُ بِبَدْرٍ وَأَنتُمْ أَذِلَّةٌ» [1] ؛ همانا خداوند شما را به حقیقت در جنگ بدر یاری كرد و غلبه بر دشمن داد؛ با آن كه در مقابل دشمن ضعیف بودید - از نظر تعداد - دیگر مصاف، مصاف تازیانه های خشمگین آسمان بود كه هم چون پرتو رعد، بر چهره پلید بت پرستان می وزید «خداوند برای یاری شما، پنج هزار فرشته را با پرچمی كه نشان مخصوص سپاه اسلام داشت، فرستادند.» [2] فریاد تكبیرها، عرش نشینان را به وجد آورده بود و شیر بیشه ایمان، سالار عدالت ازلی، اشجع الناس، مولانا علی علیه السلام، دست قهار خداوندی را به نمایش می گذاشت. نسیم رحمت مصطفوی صلی الله علیه وآله بر دشت های تفتیده حجاز می وزید و فرمانروایی حضرت را بر تمام جهان نوید می داد؛ فرمانروایی كه عاشقان را با تبسّم و عارفان را با عشق؛ زاهدان را با تقوا و ظالمان را با شمشیر مولا امیرمؤمنان، مطیع خویش و مطیع خداوند قادر یكتا می كرد! آن روز، خداوند (جلّ جلاله)، انتقام سال ها سكوتِ «محبوبش» را از كفّار قریش گرفت و نصرت و پیروزی را به خیمه موحّدان مسلمان هدیه كرد. درود و سپاس و ستایش، بر ارواح شهدای بدر، اولین شاهدان جهاد اسلامی [3] .
20: «فَغَزَاهُمْ فِی عُقْرِ دِیَارِهِمْ»
ءدر وسط خاك دشمن و درون سرزمینشان با آنان به جنگ پرداخت.
سپیدِ سپید و سیاهِ سیاه؛ رو به روی هم یك طرف، خیمه های سپید، لباس های سپید، نگاه های سپید و دل های سپید پر از ایمان. ایمان به خدای نور! طرف دیگر: سیاه؛ با تكه استخوان های آویخته بر گردن و قامت هایی بر از تعفّنِ لاشه خواری! ... و بدر، گویی محل تجلّی ماهتاب است؛ تلاقی اولین تقابل انسان و اهریمن، نور و تاریكی، صداقت و كذب، ایمان و كفر، علم و جهل و.... صف ها آراسته شده و اصحاب نور، با تمام كمیّت، شاهد فراگیر شدن نور بودند؛ دیگر مجال خورشید بود و فرار ارواح خبیثه! خورشید بود و بُهت مطربان پنجه فرو برده در تاریكی! خورشید بود و پرتو آسمانی عشق، كه در دل هر ذرّه، التهابی شگفت برانگیخته بود. اینك وقت آن بود كه جبرئیل علیه السلام فریاد برآورد: «مُحَمَّد رَسُولُ اللّه وَ الَّذینَ مَعَهُ «... اَشِدّاءُ عَلَی الْكُفّار رَحِماءُ بَینَهُم» محمّدصلی الله علیه وآله فرستاده خداست؛ و كسانی كه با او هستند در برابر كفّار، سرسخت و شدید و در میان خود مهربانند. دیگر سخن، سخنِ شمشیر بود و صدا، صدای تكبیر. دیگر خشم آسمان برانگیخته شده بود و خداوند، شمشیر عدالت ازلی را به دست های باكفایت علی علیه السلام می سپرد! خداوند مردی را برای پیامبرش برگزیده بود كه شایسته ترین صفات جهاد را با خود داشت. روز، روز روسیاهی ابوجهل بود؛ روز درهم شكستن غرور «عُتبه و ولید»! روز سرافكندگی كفّار، كه مصاف با انصارالله را غمّازی خنیاگران پنداشته بودند؛ غافل از این كه نه تنها مسلمانان، بلكه بلای آسمانی در كمین آن خودباوران خودپسند بود: «وَلَقَدْ نَصَرَكُمُ اللّهُ بِبَدْرٍ وَأَنتُمْ أَذِلَّةٌ» [1] ؛ همانا خداوند شما را به حقیقت در جنگ بدر یاری كرد و غلبه بر دشمن داد؛ با آن كه در مقابل دشمن ضعیف بودید - از نظر تعداد - دیگر مصاف، مصاف تازیانه های خشمگین آسمان بود كه هم چون پرتو رعد، بر چهره پلید بت پرستان می وزید «خداوند برای یاری شما، پنج هزار فرشته را با پرچمی كه نشان مخصوص سپاه اسلام داشت، فرستادند.» [2] فریاد تكبیرها، عرش نشینان را به وجد آورده بود و شیر بیشه ایمان، سالار عدالت ازلی، اشجع الناس، مولانا علی علیه السلام، دست قهار خداوندی را به نمایش می گذاشت. نسیم رحمت مصطفوی صلی الله علیه وآله بر دشت های تفتیده حجاز می وزید و فرمانروایی حضرت را بر تمام جهان نوید می داد؛ فرمانروایی كه عاشقان را با تبسّم و عارفان را با عشق؛ زاهدان را با تقوا و ظالمان را با شمشیر مولا امیرمؤمنان، مطیع خویش و مطیع خداوند قادر یكتا می كرد! آن روز، خداوند (جلّ جلاله)، انتقام سال ها سكوتِ «محبوبش» را از كفّار قریش گرفت و نصرت و پیروزی را به خیمه موحّدان مسلمان هدیه كرد. درود و سپاس و ستایش، بر ارواح شهدای بدر، اولین شاهدان جهاد اسلامی [3] .
20: «فَغَزَاهُمْ فِی عُقْرِ دِیَارِهِمْ»
ءدر وسط خاك دشمن و درون سرزمینشان با آنان به جنگ پرداخت.
[1] آل عمران(3) آيه 123.
[2] آل عمران(3) آيه 125.
[3] اشارات، سپيد و سياه (وقوع غزوه بدر) سيّد علي اصغر موسوي، ص125.